بخشی از مغز را که نقش کلیدی در لکنت زبان و ناتوانی در تلفظ روان کلمات دارد را شناسایی کنید – زومیت

برداشتن کلمات از مغز و گفتن آنها به صورت شفاهی به گونه ای که دیگران بتوانند آن را درک کنند، در واقع یک فرآیند فوق العاده پیچیده است. اما در نگاه اول ممکن است به نظر برسد که ما این کار را بدون فکر و به طور مکرر در زندگی روزمره خود انجام می دهیم. دانشمندان اخیراً به کشف جدیدی در مورد بخش مهمی از این فرآیند پیچیده دست یافته اند.

مغز ما همیشه آنچه را که می گوییم با آنچه می شنویم تنظیم می کند. به همین دلیل صدای خود را به طور غریزی و بدون توجه در محیطی پر سر و صدا بلند می کنیم. مشکلات این سیستم پیشرفته بازخورد مغز انسان می تواند منجر به اختلالاتی مانند لکنت زبان، اوتیسم، بیماری پارکینسون، اسکیزوفرنی و سایر اختلالات مغزی مشابه شود.

تحقیقات جدید بخشی از مغز انسان را شناسایی کرده است که به نوعی مسئول اطمینان از تلفظ صحیح کلمات است. شکنجه مرکزی خلفی پیش مرکزی یا همانطور که در انگلیسی گفته شد: شکنج پیش مرکزی پشتی. محققان می گویند موفقیت های اخیر می تواند به درمان مشکلات گفتاری و اختلالات عصبی در آینده کمک کند.

قشر جلوی مغز خلفی با رنگ قرمز برجسته شده است. (تصویر با حسن نیت از دانشکده پزشکی NYU Grossman)

نام شما فلینکریک متخصص مغز و اعصاب از دانشگاه نیویورک می گوید:

برای اولین بار، مطالعه ما نقش حیاتی قشر جلوی پیشانی خلفی را در حفظ کنترل گفتار در حین گفتار تأیید می کند و ما را قادر می سازد کلمات را آنطور که می خواهیم تلفظ کنیم.

در حالی که از قبل مشخص شده است که بخشی از مغز نامیده می شود قشر جزئیات نحوه عملکرد آن، که مسئول کنترل حرکت دهان، لب ها و زبان برای تشکیل کلمات است، هنوز به طور کامل مشخص نشده است.

در یک مطالعه جدید، محققان 15 فرد مبتلا به صرع را انتخاب کردند. طبق برنامه ریزی های قبلی قرار بود این افراد تحت عمل جراحی قرار گیرند تا علت تشنج مشخص شود. این جراحی شامل قرار دادن 200 الکترود در مغز بیماران بود که برای این مطالعه خاص مفید بود.

از بیماران خواسته شد که کلمات و جملات کوتاه را در فواصل زمانی تعیین شده در طول جراحی با صدای بلند بیان کنند. شرکت کنندگان در این آزمایش که برای انجام تست های شنوایی ویژه روی گفتار بیماران استفاده می شد، می توانستند مکالمات بیماران را از طریق هدفون بشنوند.

پخش با تاخیرهای 50 میلی ثانیه، 100 میلی ثانیه، 200 میلی ثانیه، و گاهی اوقات بدون هیچ تاخیری در طول آزمایش رخ داد. این تکنیک که به عنوان بازخورد شنیداری تاخیری (DAF) شناخته می شود، برای دهه ها به عنوان راهی برای تقلید گفتار نامفهوم و تجزیه و تحلیل نحوه سازگاری مغز انسان مورد استفاده قرار گرفته است.

در مجموع هزاران ضبط ضبط شد. این صداهای ضبط شده در نهایت به محققان این امکان را داد تا با افزایش تأخیرهای زمانی، تفاوت ها را در فعالیت عصبی به دقت تشخیص دهند. در طول مطالعه، شرکت‌کنندگانی که قصد شنیدن کلمات گفتاری را داشتند، ریتم گفتار خود را به طور متناسب کاهش دادند تا فاصله زمانی زمانی که آنها کلمات منقطع شده را در هنگام صحبت توسط بیماران ایجاد می‌کردند، جبران کنند. ممکن است کمی گیج کننده به نظر برسد. اما این روند مشابه کاری است که ممکن است در طول یک چت ویدیویی برای بهبود صدا انجام داده باشید.

محققان در مقاله منتشر شده خود می نویسند:

تولید گفتار انسان به شدت تحت تأثیر بازخورد شنیداری است. وقتی صحبت می کنیم، مدام بر خروجی صدای خود نظارت می کنیم و صدای خود را طوری تنظیم می کنیم که گفتار روان باشد.

به طور معمول مغز افراد آگاه و سخنگو به راحتی قابل دسترسی نیست. بنابراین، دانش انسان در پاسخ به این سوال که کدام بخش از مغز دقیقاً بر کدام بخش از کنترل گفتار حاکم است، ناتوان است.

یک مطالعه اخیر نشان داد که: شکنجه موقت بالا و شکنجه سطحی آنها علاقه مند به تصحیح خطاهای گفتاری هستند. هر دوی این مناطق مغز قبلاً نشان داده شده است که در ایجاد آفازی (ناتوانی در درک یا تولید زبان) نقش دارند.

با این حال، فعالیت قشر جلوی مغز خلفی در طول تاخیر زمانی غالب بود. این تسلط فعالیت نشان می دهد که این بخش از مغز در نظارت صوتی ما نقش دارد.

تحقیقات بیشتر در مورد این مکانیسم های بازخورد اکنون در دستور کار محققان قرار دارد. یکی از گزینه های ممکن برای مطالعه، تلاش برای پاسخ به این سوال است که آیا شکنجه پیش از مرکز خلفی نقشی در دانستن صدای کلمات دارد یا خیر. و اینکه چگونه تلفظ کلمات می تواند بین افراد مختلف و همچنین در یک فرد در زمان های مختلف متفاوت باشد.

فلینکر می گوید:

اکنون که فکر می کنیم نقش کامل قشر جلوی پیشانی خلفی را در کنترل خطاهای گفتاری می دانیم، ممکن است بتوان درمان ها را روی این ناحیه از مغز برای درمان بیماری هایی مانند لکنت زبان و بیماری پارکینسون متمرکز کرد. هر دو عوارض مربوط به مشکلات تاخیر پردازش گفتار در مغز هستند.

این یافته ها در PLOS Biology منتشر شد.