[ad_1]
با بررسی ستارگان مرده در لبه کهکشان راه شیری، ستاره شناسان شواهدی از یک انفجار گرما هسته ای پیدا کردند که قبلا هرگز دیده نشده بود و احتمالاً دیگر هرگز تکرار نخواهد شد. این انفجار عظیم که “انفجار ابرنواختر” نامیده می شود، پس از صدها، شاید هزاران سال افزایش فشار و گرما، در اعماق ستاره های نوترونی رخ داد.
ستاره نوترونی را هسته فشرده ستارگان مرده می نامند. به گفته جرون هومن، دانشمند Eureka Scientific در اوکلند، کالیفرنیا، زمانی که فوران در سال 2011 رخ داد، تنها در سه دقیقه معادل 800 سال انرژی خورشیدی آزاد شد. هومن می گوید:
دما و فشارهای بسیار بالا برای هر نوع انفجار گرما هسته ای مورد نیاز است. یک انفجار ابرنواختر به دما و فشار بسیار بالاتری در یک منبع معین نیاز دارد که ممکن است برای هزاران سال رخ دهد.
اگر تایید شود، این می تواند قوی ترین و نادرترین انفجاری باشد که تاکنون در ستاره های نوترونی دیده شده است.
یک ستاره نوترونی (هسته فروپاشیده یک ستاره مرده) در مرکز یک حلقه گازی
زغال سنگ نیم سوخته
در سال 2011، یک ستاره نوترونی به نام MAXI J0556-332 (حدود 140000 سال نوری از زمین در هاله راه شیری) در انفجار قدرتمندی از انرژی منفجر شد که تنها با تلسکوپ های اشعه ایکس قابل مشاهده بود. چنین انفجارهای پرتو ایکس در ستارگان نوترونی که بخشی از یک سیستم دوتایی هستند رایج است.
این ستاره ها مرکز ثقل مشترکی دارند. انفجار پرتو ایکس زمانی اتفاق می‌افتد که گرانش قوی یک ستاره نوترونی، کره‌های بزرگی از گاز را از ستاره همراه خود دور می‌کند و باعث می‌شود که گاز هنگام برخورد با سطح ستاره نوترونی منفجر شود.
انفجار کوتاه مدت یک ستاره نوترونی را گرم می کند که ستاره شناسان می توانند با استفاده از تلسکوپ های پرتو ایکس آن را مشاهده کنند. هر چه مواد بیشتری روی ستاره بیفتد، ستاره درخشان تر است. محققان رصد رصد MAXI J0556-332 را در سال 2011 آغاز کردند و متوجه جرقه انفجاری اشعه ایکس شدند. با این حال، قیام تا حدودی متفاوت بود. به گفته هومن:
در هفته اول، درست پس از انفجار، دیدیم که ستاره بسیار داغ است. هوا دو برابر گرمتر از آنچه قبلا دیده بودیم بود.
آیا این گرمای شدید نتیجه برخورد عظیم بر سطح یک ستاره نوترونی بوده است؟ پس از ده سال رصد ستاره های نوترونی، محققان به این نتیجه رسیدند که این مشکل واقعی نیست. در طول دهه رصد، ستاره نوترونی با سه انفجار پرتوهای ایکس همراه بود، اما هیچ کدام دمای ستاره را به اندازه سال 2011 افزایش ندادند. در نتیجه مکانیسم دیگری در کار است.
وارد ابرنواختر شوید
در مقاله جدیدی که در 9 فوریه در سرور arXiv منتشر شد، محققان نشان دادند که چگونه یک انفجار گرما هسته‌ای عظیم در ستاره‌های نوترونی باعث گرم شدن بیش از حد آنها در سال 2011 شد. این انفجار نتیجه صدها، اگر نگوییم هزاران سال، برخورد ماده با یک ستاره نوترونی روی سطح یک ستاره نوترونی بود، که هر چند سال یک بار به طور مکرر با ستاره برخورد می کرد و گرما و فشار درونی ستاره را افزایش می داد.
در بیشتر ستارگان، فشارهای زیاد باعث می شود اتم های هیدروژن با هلیوم ترکیب شوند و باعث واکنش های هسته ای شوند که مقادیر زیادی انرژی آزاد می کنند. برخی از ستاره های پرجرم می توانند عناصر سنگین تری مانند کربن را برای ایجاد انفجارهای هسته ای قوی تر ترکیب کنند. اما به گفته هومان، برای اینکه MAXI J0556-332 در سال 2011 بیش از حد گرم شود، انفجار باید دامنه بی سابقه ای داشته باشد.
ما یک انفجار گرما هسته ای را کشف کردیم که در اعماق یک ستاره نوترونی رخ می دهد، احتمالاً به دلیل ذوب شدن یک هسته اکسیژن یا نئونی. این اولین انفجار ابرنواختری است.
مشاهده مجدد این پدیده در طول زندگی انسان غیرممکن است، نه به این دلیل که ستاره باید از همان ابتدا شکل گرفته باشد، بلکه به این دلیل که 1000 سال یا بیشتر طول می کشد تا گرما و فشار بازسازی شوند. با توجه به اینکه هیچ ستاره نوترونی دیگری در سال 2011 به دمای MAXI J0556-332 نرسید، اخترشناسان بر این باورند که انفجارهای ابرنواختری پدیده های بسیار نادری هستند که فقط در شرایط خاصی رخ می دهند. اما این شرایط چیست؟
ستاره شناسان امیدوارند در تحقیقات آینده به این موضوع پی ببرند. تحقیقات آینده بر روی ستاره همراه مرموز MAXI J0556-332 متمرکز خواهد شد تا ببیند آیا ویژگی خاصی در این ستاره وجود دارد یا MAXI چگونه موادی را جذب می کند که باعث انفجار ابرنواختر می شود.
[ad_2]
