مقاومت به انسولین؛ عامل خطر بیماری قلبی و دیابت – زومیت

در شرایط عادی، گلوکز (یا قند) پس از تجزیه مواد غذایی مصرفی توسط بدن وارد جریان خون می شود. لوزالمعده انسولین آزاد می کند تا به گلوکز (منبع اصلی انرژی بدن) برای ورود به سلول های ماهیچه ای، چربی و کبد کمک کند. گلوکز وارد شده به سلول ها به عنوان انرژی استفاده می شود یا برای استفاده در آینده ذخیره می شود. اما زمانی که فرد مقاومت به انسولین داشته باشد، این روند مختل می شود. کیمبر استانهوپدانشمند تحقیقات تغذیه در دانشگاه کالیفرنیا گفت:

انسولین مانند کلیدی است که سلول ها را باز می کند. این در باید باز شود تا گلوکز از خون خارج شود و وارد سلول ها شود. هنگامی که افراد به انسولین مقاوم هستند، لوزالمعده آنها همچنان کلیدها را می سازد، اما کلیدها برای باز کردن قفل سلول ها و اجازه ورود گلوکز به سلول ها به خوبی کار نمی کنند.

در مراحل اولیه مقاومت به انسولین، سلول ها شروع به نادیده گرفتن سیگنال انسولین برای ورود گلوکز به خون می کنند. بنابراین، لوزالمعده انسولین بیشتری را وارد جریان خون می کند تا گلوکز را به سلول ها هدایت کند و قند خون را در سطح طبیعی نگه دارد. اما با گذشت زمان، سلول ها دیگر به سطوح بالاتر انسولین پاسخ نمی دهند. ساترلند آرامپروفسور دیابت مولکولی و سلولی در دانشگاه داندی انگلستان گفت:

این بدان معنا نیست که شما به طور ناگهانی به انسولین پاسخ نمی دهید. در مراحل اولیه، پاسخ شما ممکن است 10٪، پس از چند ماه 30٪، و 60٪ پس از چند سال کاهش یابد. بدن شما به تدریج توانایی خود را برای پاسخگویی کافی به انسولین از دست می دهد.

در نهایت لوزالمعده نمی تواند این روند را ادامه دهد و سطح قند خون بالا می رود.

افرادی که به طور مداوم قند خون بالایی دارند، مبتلا به پیش دیابت (که در آن سطح قند خون بالا است اما به اندازه کافی بالا نیست که بتوان دیابت را تشخیص داد) یا دیابت نوع 2 تشخیص داده می شود که در صورت عدم درمان می تواند منجر به انواع شرایط تهدید کننده زندگی شود.

انجمن دیابت آمریکا (ADA) می گوید که مشخص نیست چه چیزی باعث مقاومت به انسولین می شود. با این حال، چندین عامل خطر با مقاومت به انسولین مرتبط است، از جمله اضافه وزن یا چاقی و سابقه خانوادگی دیابت نوع 2.

برخی از محققان همچنین گمان می کنند که بافت چربی اضافی می تواند باعث التهاب، استرس فیزیولوژیکی یا سایر تغییراتی شود که به مقاومت به انسولین کمک می کند (مقاومت به انسولین همچنین باعث افزایش وزن می شود که یک چرخه معیوب ایجاد می کند).

اگرچه اضافه وزن یک عامل خطر برای مقاومت به انسولین و دیابت است، اما برخی از افراد مبتلا به مقاومت به انسولین یا دیابت اضافه وزن ندارند. در واقع، حدود 10 تا 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 سالم هستند.

عدم تحرک نیز یک عامل خطر برای مقاومت به انسولین است. عدم تحرک می تواند منجر به مقاومت به انسولین شود زیرا بافت ماهیچه ای گلوکز بیشتری نسبت به سایر بافت ها مصرف می کند و عضلات در جذب گلوکز پس از ورزش بهتر عمل می کنند. افرادی که به ندرت ورزش می کنند از این اثر بهره نمی برند.

از آنجایی که توده عضلانی به طور کلی با افزایش سن کاهش می یابد، افزایش سن با مقاومت به انسولین نیز مرتبط است. توده عضلانی کمتر به معنای سلول های کمتری است که می توانند مقادیر زیادی گلوکز را جذب کنند.

اکثر افراد در مراحل اولیه مقاومت به انسولین هیچ علامتی نشان نمی دهند و نمی دانند که در مسیر ابتلا به این بیماری هستند. همچنین پزشکان مقاومت به انسولین را تشخیص نمی دهند. این اغلب در مطالعات تحقیقاتی اندازه گیری می شود. ساترلند به لایو ساینس گفت: ما آستانه ای نداریم که بگوییم یک فرد مقاومت به انسولین دارد.

در عوض، پزشکان ممکن است وضعیتی به نام “سندرم متابولیک” را تشخیص دهند که با شرایطی مانند قند خون بالا، کلسترول بالا، فشار خون بالا و چربی اضافی شکم مشخص می شود.

بسیاری از افراد تنها زمانی متوجه مشکلاتی در پردازش قند خون خود می شوند که علائم پیش دیابت و دیابت نوع 2 را که یک بیماری مادام العمر و پیشرونده است، بروز دهند. این علائم شامل افزایش تشنگی، گرسنگی و ادرار، تاری دید و کاهش سرعت بهبود زخم و بریدگی است.

برای تشخیص قند خون بالا، پزشکان ممکن است آزمایش خون A1C را تجویز کنند که میانگین قند خون فرد را در سه ماه گذشته اندازه گیری می کند. آزمایش دیگری که ممکن است تجویز شود آزمایش گلوکز ناشتا پلاسما است که نشان می دهد بدن چگونه برای متابولیسم گلوکز پس از هشت ساعت ناشتا کار می کند.

پزشکان همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای کمک به تشخیص بیماری قلبی عروقی و سایر شرایط مرتبط با مقاومت به انسولین، مانند سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) تجویز کنند. سندرم تخمدان پلی کیستیک یک اختلال هورمونی است که می تواند زنان در سنین باروری را تحت تاثیر قرار دهد.

به گفته ساترلند، یکی از دلایل رایج بودن مقاومت به انسولین، رژیم غذایی غربی است (رژیم های غربی اغلب دارای کالری کم، غلات تصفیه شده و غذاهای بسیار فرآوری شده و فیبر هستند).

اگرچه هیچ رژیم غذایی به عنوان موثرترین رژیم غذایی شناسایی نشده است، برخی از رژیم ها می توانند حساسیت به انسولین را بهبود بخشند. به عنوان مثال، طبق مقاله ای در سال 2019 در مجله Advances in Clinical and Experimental Medicine، رژیم های غذایی حاوی قند ساده یا کم فرآوری شده اما دارای فیبر بالا و کربوهیدرات های پیچیده می توانند کمک کننده باشند.

مطالعات مختلف نشان داده اند که رژیم غذایی مدیترانه ای (با تاکید بر مصرف سبزیجات و میوه ها، آجیل های گیاهی، غلات کامل، ماهی و روغن زیتون فرابکر) مقاومت به انسولین را کاهش می دهد.

چندین مطالعه همچنین نشان داده اند که رژیم غذایی DASH (رویکردی رژیمی برای کنترل فشار خون بالا که بر خوردن سبزیجات و میوه ها، محصولات لبنی کم چرب و محدود کردن مصرف شیرینی، نمک و چربی اشباع تاکید دارد) با کاهش انسولین مرتبط است. مقاومت..

ریچارد مکنزیمحققی که در دانشگاه روهامپتون بریتانیا به مطالعه مقاومت و متابولیسم انسولین می پردازد، گفت: در برخی افراد، مقاومت به انسولین برگشت پذیر است. او توضیح داد:

می دانیم که مقاومت به انسولین با کاهش وزن/چربی افزایش می یابد. جراحی بای پس معده (جراحی کاهش وزن) می تواند مقاومت به انسولین را در عرض چند روز به طور کامل معکوس کند.

برای کمک به کاهش وزن، پزشکان ممکن است خوردن کربوهیدرات های فرآوری شده و چربی های ناسالم، شکر، گوشت قرمز و نشاسته کمتر فرآوری شده را توصیه کنند.

یک مطالعه طولانی مدت به نام برنامه پیشگیری از دیابت که توسط مؤسسه ملی بهداشت ایالات متحده تامین می شود، نشان داد که کاهش 5 تا 7 درصد وزن اولیه، خطر ابتلا به دیابت را در افراد در معرض خطر بالا کاهش می دهد. آنها با تغییر رژیم غذایی و افزایش سطح فعالیت بدنی وزن خود را کاهش دادند).

یک کارآزمایی بالینی منتشر شده در سال 2020 نشان داد که فعالیت بدنی (اعم از فعالیت بدنی متناوب و متناوب) همچنین باعث افزایش مصرف انرژی گلوکز و بهبود حساسیت به انسولین عضلانی می شود.

دارویی به نام متفورمین ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به مقاومت به انسولین موثر باشد. متفورمین میزان قند تولید شده توسط کبد را کاهش می دهد و باعث می شود سایر ماهیچه ها و بافت ها قند بیشتری را از خون خارج کنند. نتایج مطالعه برنامه پیشگیری از دیابت نشان داد که بهترین نتایج استفاده از متفورمین در بزرگسالان جوان، افراد چاق و افراد با سابقه دیابت بارداری مشاهده می شود.

هدف این مقاله افزایش آگاهی است و توصیه های پزشکی ارائه نمی کند.