استعمار بریتانیا جنگل های استرالیا را در معرض آتش سوزی های فاجعه بار قرار می دهد – زومیت

تحقیقات جدید نشان می دهد که جنگل های استرالیا در حال حاضر سوخت قابل احتراق بسیار بیشتری نسبت به قبل از حمله بریتانیا دارند. این یک خطر فاجعه بار ناشی از رویکردهای مدیریت آتش غیر محلی است.

رویکردهای امروزی به مدیریت جنگل در استرالیا مبتنی بر فشار است. این سبک مدیریت با رویکرد بومی استرالیایی که روابط پیچیده آتش را در طول ده ها هزار سال ایجاد کرد، متفاوت است. آنها برخلاف سناریوی فعلی که شاهد آتش‌سوزی‌های تصادفی شدید هستیم، خطر آتش‌سوزی‌های جنگلی را از طریق سوزاندن مکرر با شدت کم به حداقل می‌رسانند.

مطالعه‌ای که اخیراً در مجله Frontiers in Ecology and the Environment منتشر شده است، اولین شواهد کمی را ارائه می‌کند که نشان می‌دهد جنگل‌ها و نخلستان‌های جنوب شرقی استرالیا قبل از استعمار، بوته‌های کمتر و علف بیشتری داشتند. این نشان می دهد که مدیریت آتش خانگی کلیدی برای آینده ای امن تر و پایدارتر در این قاره آتشین است.

در سطح جهانی، تغییرات اقلیمی باعث تشدید تغییرات آب و هوایی و ایجاد آتش‌سوزی‌های فاجعه‌بار می‌شود.

خشکسالی طولانی‌مدت و دمای بالا در استرالیا باعث آتش‌سوزی‌های جنگلی «تابستان سیاه» در تابستان 2020-2019 شد. در جریان این رویداد، 18 میلیون هکتار، مساحتی تقریباً دو برابر انگلستان در آتش سوخت.

گسترش غیرمعمول آتش سوزی های جنگلی چندین سوال مهم را ایجاد می کند: آیا می توان این آتش سوزی های عظیم را تنها با تغییرات آب و هوایی توضیح داد؟ یا نحوه مدیریت جنگل ها نیز بر رفتار آتش سوزی تأثیر می گذارد؟

آتش‌سوزی‌های فاجعه‌بار اخیر در استرالیا و آمریکای شمالی، محققان را بر آن داشت تا چگونگی تأثیر حذف روش‌های بومی بر «بار سوخت» جنگل‌ها را بررسی کنند. بار سوخت به مقدار مواد آلی قابل احتراق موجود در پوشش گیاهی مانند برگ ها، شاخه ها و تنه درختان اشاره دارد.

وجود بار سوخت زیاد در زیر درختان باعث می شود شعله های آتش به راحتی به بام درختان برسد و باعث آتش سوزی جدی و خطرناک در بام درختان شود.

مدت‌ها قبل از حمله بریتانیا به جنوب شرقی استرالیا در سال 1788، مردم بومی با استفاده از روش‌های «سوزاندن فرهنگی» پوشش گیاهی قابل احتراق استرالیا را مدیریت کردند. این رویکرد شامل آتش‌سوزی‌های مکرر و با شدت کم بود که به ایجاد پوشش گیاهی با بافت ریز در مراتع و درختان پراکنده کمک کرد. زمین هایی که به این روش مدیریت می شدند کمتر مستعد آتش سوزی های ویرانگر بودند.

فرهنگ سوزی در سرزمین مردم بومی جابوگای

اما تحت حکومت استعماری، بومیان استرالیا از سرزمین های خود اخراج شدند و اغلب از بسیاری از فعالیت های مهم منع شدند. استعمارگران آتش سوزی فرهنگ را سرکوب کردند (گاهی برای محافظت از حصار)، و باعث شدند بوته ها زمین را بپوشانند.

مدیریت پوشش گیاهی استعماری شامل پاکسازی کامل درختان و آتش سوزی های عمدی خشونت آمیز برای ایجاد زمین های کشاورزی بود. جنگل های مناطق نامنظم و نامناسب یا مدیریت نمی شوند و یا درختان آن قطع می شود.

بنابراین، ذهنیت آتش نشانی بر مدیریت آتش در استرالیا مسلط شد. در این طرز تفکر، آتش سوزی به عنوان یک تهدید تلقی می شود که باید به محض شروع آن، از آن جلوگیری یا مهار شود. این ایده تا به امروز پایه اصلی آتش سوزی و آمایش سرزمین بوده است.

دیدنی های گذشته را کشف کنید

محققان تغییرات پوشش گیاهی را در 52 مکان در بسیاری از مناطق جنوب شرقی استرالیا قبل و بعد از استعمار در سال 1788 مطالعه کردند. بیشتر منطقه مورد مطالعه در جنگل های ویکتوریا و نیو ساوت ولز واقع شده است.

با استخراج دانه های ریز گرده فسیل شده از رسوبات باستانی در تالاب ها و بستر دریاچه ها، دانشمندان می توانند تصویری از پوشش گیاهی گذشته ایجاد کنند. گیاهان مختلف به روش های مختلف دانه های گرده تولید می کنند، بنابراین با تجزیه و تحلیل آنها می توانیم پوشش گیاهی گذشته یک منطقه را بازسازی کنیم.

محققان همچنین مقادیر نسبی گرده های مختلف را برای تعیین نسبت درختان، درختچه ها و علف ها در گذشته در نظر گرفتند. آن‌ها این کار را با تکنیک‌های مدل‌سازی جدید انجام دادند که امکان تبدیل دانه‌های گرده به پوشش گیاهی در سرتاسر چشم‌انداز را ممکن کرد. این مدل ها به طور گسترده در اروپا استفاده می شوند، اما اولین نمونه هایی بودند که در استرالیا مورد استفاده قرار گرفتند.

سپس محققان توانستند تغییرات پوشش گیاهی را قبل و بعد از حمله بریتانیا شناسایی کنند. آنها دریافتند که جنگل های امروزی در جنوب شرقی بسیار متراکم تر و قابل احتراق تر از قبل از سال 1788 هستند.

محققان دریافتند که قبل از استعمار، گیاهان علفی بر پوشش گیاهی غالب بودند و تقریباً نیمی از پوشش گیاهی در همه مناطق را تشکیل می دادند. درختان و درختچه ها به ترتیب تقریباً 15% و 34% از چشم انداز را تشکیل می دادند.

پس از اشغال بریتانیا، پوشش بوته‌ها در جنگل‌ها و باغ‌های جنوب شرقی استرالیا 48 درصد افزایش یافت (متوسط ​​افزایش 12 درصدی). درختچه ها جایگزین مراتع شدند، در حالی که پوشش درختان تا حد زیادی ثابت ماند. با توجه به مساحت بزرگی که در تحلیل جدید پوشش داده شده است، افزایش بوش ها نشان دهنده انباشته شدن بار سوخت زیاد است.

بر اساس مقاله اخیر منتشر شده در Frontiers در Ecology and Environment، گذار از ساختار سوخت قبل و بعد از استعمار در جنگل های جنوب شرقی استرالیا.

بیش از 200 سال غفلت

در سال 1770، سیدنی پارکینسون، هنرمند تاریخ طبیعی، چشم انداز ساحل شرقی استرالیا را به عنوان یک پارک واقعی بدون بوته توصیف کرد. در سال 2011، بیل گامیج، مورخ، کتاب جنجالی “بزرگترین موجود روی زمین” را منتشر کرد. چندین نقاشی در کتاب از استرالیای اولیه استعمار وجود دارد، جایی که منظره آن مانند یک ساوانا بود، با فواصل طولانی بین درختان و لایه نازکی از چمن. امروزه بیشتر این مناطق جنگل های انبوه هستند. به گفته نویسندگان مقاله جدید، کار آنها اولین تحلیل جامع منطقه است و به این گزارش های تاریخی از دیدگاه های بسیار متفاوت با زمان حال اعتبار علمی می بخشد.

واعظ اثر یوجین ون جرارد، ویکتوریا (1858)

سلب مالکیت بومیان استرالیا توسط مهاجمان بریتانیایی تأثیرات اجتماعی و زیست محیطی عمیقی داشت که نمونه آن بی توجهی به بوش بود که نتیجه مستقیم انکار حق بومیان استرالیا برای انجام وظیفه خود برای محافظت از کشور توسط آتش بود. . .

جنگل های استرالیا به آتش سوزی بومی نیاز دارند. بدون آن، افزایش بار سوخت و تغییرات آب و هوایی شرایط را برای آتش‌سوزی‌های بزرگ‌تر و شدیدتر از آنچه قبلاً دیده‌ایم ایجاد می‌کند.