دایناسورهای گردن دراز احتمالاً گردن درازتر از حد انتظار داشتند – زومیت

یک دایناسور گردن دراز را در نظر بگیرید. احتمالاً این اسکلت های گیاهخوار را در فیلم ها یا موزه ها دیده اید. این دایناسورها به راحتی می توانستند به برگ های درختان برسند. اما اکنون زمان بررسی یک واقعیت است: آیا گردن این ساروپودها به طور تصادفی خراشیده شده است؟ تحقیقات جدید به این سوال پاسخ می دهد.

عجیب است که تنها تعداد انگشت شماری از ساروپودهای گردن پر از نظر علمی مستند شده اند و حتی گونه های گردن پر دارای ناهنجاری های استخوانی هستند که اغلب در طول میلیون ها سال در آب و هوا تغییر شکل می دهند. علاوه بر این، دیرینه شناسان اغلب مطمئن نیستند که گردن به کجا ختم می شود و ستون فقرات از کجا شروع می شود. و بسیاری به وجود بافت هایی مانند غضروف یا چربی در مدل ها اهمیت نمی دهند. مایک تایلر، محقق دانشگاه بریستول در انگلستان می گوید: «به طور خلاصه، اسکلت هایی را که در موزه می بینید خیلی جدی نگیرید.

دایناسورهای آرژانتینوسوروس در صحرای صخره ای. آیا گردن آرژانتینوساروس بلندتر از آن چیزی بود که فکر می کردیم؟

اگر محققان می توانستند به گردن کامل یک سوروپود برسند، و اگر غضروف در مدل ها وجود داشت (فسیل کردن غضروف ها دشوار است)، طول گردن ساروپودها احتمالاً یک متر بیشتر از مدل های موجود بود. تایلر در 20 سال گذشته روی گردن سوروپود کار می کند. او می‌گوید: «این اجزا از دیدگاه‌های مکانیکی، بیولوژیکی، فیزیولوژیکی و اکولوژیکی بسیار جذاب هستند. اما زمانی که تایلر شروع به بررسی گردن ساروپودها کرد، متوجه شد که بیشتر فسیل‌های گردن دارای نقص هستند. به عنوان مثال، انتخاب جنسیت دلیل اصلی گردن بلند ساروپودها نبود.

مایکل تایلر یک مهره (چپ) و مدل قبل از آسیب (راست) گردن یک سوپرسوروس را مونتاژ کرد.

تایلر در بررسی جدید خود می نویسد:

بسیاری از گونه ها، حتی ساروپودهای معروفی مانند دیپلودوکوس از موزه تاریخ طبیعی کارنگی پیتسبورگ و آپاتوسور که نسخه های آنها در سراسر جهان یافت می شود، و حتی کلم بروکلی های موزه تاریخ طبیعی برلین، گردن معیوب دارند.

در گونه‌هایی که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم حفاری شدند، یافتن استخوان گمشده دشوار بود. ساروپودها موجودات بزرگی بودند. احتمالاً بزرگترین آنها آرژانتینوساروس بود که حدود 35 متر طول و 77 تن وزن داشت. در نتیجه، گم شدن فسیل‌های آنها غیرعادی نیست. برای اینکه یک حیوان فسیل شود، باید قبل از حمله شکارچیان یا عوامل تلف کننده، با لایه ای از رسوب پوشانده شود و بعید است که این اتفاق برای یک موجود بزرگ به سرعت رخ دهد. علاوه بر این، مهره های گردن ساروپودها شکننده و توخالی هستند، بنابراین می توان آنها را به راحتی در طی فرآیند فسیل شدن خم یا شکست. به گفته تایلر:

تصادفی نیست که کامل ترین ساروپودها موجودات کوچکی مانند لنتس کامارازروس به اندازه گاو بودند.

بزرگترین گردنی که تاکنون شناخته شده متعلق به تیتانوسور یا گونه غول پیکر سوروپود پاتاگوتایتان، پورتو روزا و دریدنوتوس است که گردن آنها به ده متر می رسد اما چربی زیادی ندارد. تاکنون سه مهره گردن برای پاتاگوتایت ها و تنها یک مهره برای پورتو روزا و دریدنوتوس شناسایی شده است.

این مهره گردنی متعلق به یک سوروپود به نام زرافه است.

گاهی اوقات مهره ها از بین رفته یا تکه تکه می شوند که تعیین طول گردن را دشوار می کند. به گفته تایلر:

طول گردن در پستانداران به راحتی قابل درک است زیرا تنها هفت مهره در گردن وجود دارد و دنده ها به گردن متصل نیستند، اما در ساروپودها برخی از مهره ها به دنده ها متصل هستند. بنابراین، درک آن دشوار است که گردن به کجا ختم می شود و بدن از کجا شروع می شود.

Diplodocus موزه کارنگی، با نام مستعار Deepy، در نسخه‌هایی در موزه‌های سراسر جهان، از جمله موزه‌های لندن، برلین و پاریس یافت می‌شود، اما این گردن بسیار مشکوک است. در سال 1900، گردن این فسیل دارای 11 مهره گزارش شد، اما بعداً تعداد مهره‌ها 15 عدد اعلام شد که در نسخه‌های مدرن نیز نشان داده شده است. اما دیپی ممکن است کم و بیش مهره هایی داشته باشد که یکی از آنها در جای خود قرار ندارد.

در نتیجه، مردم باید از شناخت ها و مفروضات آگاه شوند. به عنوان مثال، استخوان های گواهی شده با رنگ های مختلف را می توان در موزه ها به نمایش گذاشت. مطابق با این فمکه هلوردامحقق فوق دکتری در موزه باستان شناسی رویال تایلر در دره آلبرتا، کانادا:

درک محدودیت های فعلی علم در گردن سوروپود به ویژه در ساخت درختان خانوادگی بر اساس ویژگی های آناتومیکی مهم است.

این مطالعه در شماره 24 ژانویه PeerJ منتشر شد و جزئیات را می توان در وبلاگ تایلر SV-POW یافت.