سیارات فراخورشیدی چگونه تکامل می یابند تا به خانه دوم انسان در جهان تبدیل شوند؟

تحقیقات جدید نشان می دهد که برخی از سیارات فراخورشیدی در جو “مخملی یا کرکی” هستند – نسبت جرم به حجم یا چگالی آنها بسیار کم است. بنابراین باعث می شود که به این وضعیت بروند. برخی از دانشمندان این سیارات را سیارات پرتر می نامند – این لایه بیرونی در فرآیندی که بعداً در مورد آن صحبت خواهیم کرد ناپدید می شود و سیاره را شبیه به یک جهان می کند. زمین تبدیل شدن.

داستان کشف و تکامل سیارات فراخورشیدی

در دهه 1990، ستاره شناسان وجود سیارات را کشف کردند. منظومه شمسی تایید شده. این سیارات که به عنوان سیارات فراخورشیدی شناخته می شوند، موضوعی جذاب در نجوم مدرن هستند. ستاره شناسان بر این باورند که این سیارات ممکن است خانه دوم انسان در جهان – پس از زمین – باشد. به همین ترتیب، فضاپیماها، رصدخانه ها و ماهواره ها.کپلر» ناسا و “امکاناتآنها آسمان را برای یافتن این سیارات مطالعه کردند. ستاره شناسان برای یافتن سیارات فراخورشیدی به ستاره های نزدیک نگاه می کنند. وقتی نور یک ستاره برای مدتی مسدود می شود و سپس به ما باز می گردد، سیاره ای از مقابل آن ستاره می گذرد. بنابراین می توان آن را فرض کرد سیاره فراخورشیدی در آن منطقه است.

تاکنون اخترشناسان هزاران ردپا را از سیارات فراخورشیدی جمع آوری کرده اند. این اطلاعات به آنها کمک می کند تا محدوده جرمی – محدوده اندازه – این سیارات را تعیین کنند. یکی از راه های تعیین محدوده اندازه این سیارات، مقایسه آنها با سیارات آشنای ما در منظومه شمسی است. به طور کلی، سیارات فراخورشیدی را می توان بر اساس محدوده اندازه به «ابر زمین» و «مینی نپتون» تقسیم کرد.

برخی از این سیارات کوچک و به اندازه مریخ هستند و سطحی سنگی دارند. بقیه سیارات گازی بزرگی مانند زحل یا مشتری هستند. دسته سومی نیز وجود دارد که سیارات آن از نظر اندازه و جنسیت بر خلاف سیارات منظومه شمسی هستند. برای مثال سیارات فراخورشیدی 3.9 برابر زمین اندازه دارند.

مایکل ژانگ، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی مؤسسه فناوری کالیفرنیا، گفت: ستارگان با این اندازه می توانند مانند یک کیک پخته متورم شوند و تشعشعات بیشتری ایجاد کنند. تصور می شود که این تابش بیشتر نه تنها جرم آنها را کاهش می دهد، بلکه باعث تبخیر نیز می شود. جو شما هم سیاره شوید ما به فرآیند تبخیر جو مینی نپتون مشکوک هستیم. زیرا جو سیاره آنقدر نازک است که در این فرآیند به سرعت رقیق می شود.

محققان در حال مطالعه این ایده از داده های تلسکوپ فضایی تلسکوپ هستند.هابلو رصدخانه WM Keck در هاوایی. در این مطالعه، چهار مینی نپتون مورد بررسی قرار گرفت. محققان دو نپتون کوچک با حروف «HD-63433c“و”TOI 560.01تغییرات گاز شدیدی در جو آنها به ترتیب در فواصل 73 و 103 سال نوری از زمین وجود دارد – این ممکن است نشانه ای از تبخیر یا نازک شدن جو باشد.

ژانگ گفت: “سرعت گازها شواهدی را ارائه می دهد که جو تبخیر شده یا ظاهراً تبخیر شده است.” گفت. هلیوم مشاهده شده با سرعت 20 کیلومتر بر ثانیه در اطراف TOI 560.01 حرکت می کند. هیدروژن در اطراف HD 63433c با سرعت 50 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند.

او افزود: “گرانش این مینی نپتون ها به اندازه کافی قوی نیست که بتواند چنین گازهای فراری را در جو خود نگه دارد.” این سرعت های بالا نشان دهنده جو فرار این سیارات است. شعاع لایه گاز در اطراف سیاره فراخورشیدی TOI 560.01 تقریباً – حداقل – 3.5 برابر شعاع سیاره است. در مورد HD 63433c می توان گفت که شعاع لایه گاز حدود 12 برابر شعاع سیاره است. از سوی دیگر، سناریوهای دیگری که سعی در توصیف چنین پدیده ای دارند را نمی توان رد کرد.

هدر کناتسون، دانشمند سیاره‌شناسی در مؤسسه فناوری کالیفرنیا می‌گوید: «به عنوان دانشمندان. علوم سیاره ای عادت کرده ایم منتظر چیزهای عجیب باشیم. دنیای ما پر از چیزهای عجیبی است که همیشه فیزیکدانان را شگفت زده می کند. منظومه شمسی پر از اسرار ناشناخته است. امیدواریم با جمع آوری داده های بیشتر و انجام تحلیل های پیشرفته تر، داستان مینی نپتون را بهتر درک کنیم.