روز سیاه فوتبال آلمان فلیک برو بیرون!

مطالب این صفحه برخلاف اصول کشور بوده و به همین دلیل از دسترس خارج شد.

این مطالب از سوی مدیر سایت تایید نمی‌شوند.

سلب مسئولیت: مدیر این سایت مسئولیتی در قبال محتوای این صفحه ندارد.

به گزارش “ورزش سه”، کاپیتان تیم ملی در حال بالا بردن جام است; فوتبال آلمان مدت هاست رویای این موضوع را در سر می پروراند.

عصر شنبه این تصویر در واقع در ورزشگاه ولفسبورگ قابل مشاهده بود، هرچند باورش سخت است. با این حال، یک دلیل شخصی وجود داشت: ایلکای گوندوگان، قهرمان تاریخی سه گانه منچسترسیتی، قبل از بازی با ژاپن به عنوان “مرد سال فوتبال آلمان” انتخاب شد.

وقتی 90 دقیقه بازی شد، جام از هر نظر برای هانسی فلیک و تیمش یک توهم به نظر می رسید. در عوض، این یک تصویر تلخ برای فوتبال آلمان بود: 4-1 در جدول امتیازات، تیم آلمان در زمینی فاقد روحیه، چهره های یخ زده مقامات حاضر در سکوها – برند نوئندورف، هانس یواخیم واتزکه، رودی فولر – و سپس هانسی فلیک که در همان زمان مرکز توجه بود.

فلیک پس از یک کنسرت کوتاه اما بلند سوت پس از سوت پایان، با دست دادن با مربی و هموطن ژاپنی خود، در اخبار ناپدید شد.

تیم ملی آلمان روز سه شنبه در دورتموند به مصاف فرانسه می رود اما بعد از بازی امشب همه چیز ممکن به نظر می رسید. فلیک بلافاصله پس از بازی در RTL گفت: «فکر می‌کنم ما خوب کار می‌کنیم و من مربی خوبی هستم.

تنها لروی سانه برای آلمان گلزنی کرد

مسلم است که فلیک و تیمش از زمان باخت 2-1 مقابل ژاپن در افتتاحیه جام جهانی در 23 نوامبر پیشرفت نکرده اند.

قطعا نهم سپتامبر امسال به عنوان یک روز سیاه در خاطره فوتبال آلمان و همچنین یک نقطه سیاه در دوران فلیک ثبت خواهد شد. این سومین شکست متوالی و ششمین شکست آنها در 12 بازی اخیر بود. اگرچه تیم بازی را با اشتیاق شروع کرد، اما در پایان فقط یک حکم وجود داشت: رقابتی نبودن.

مداخله فلیک در تیمی که حول محور گوندوگان و جاشوا کیمیچ می چرخید بیهوده بود زیرا هر امید اولیه با سرعت برق در برابر مقاومت مخالفان از بین رفت.

به لطف مارک آندره ترشتگن در دروازه، این شکست سنگین نبود. “Hancey get out” در پایان بازی شنیده می شود، اما شرایطی وجود دارد که مربی دیگری ابتدا باید با آن برخورد کند.

وقتی ترکیب یک ساعت قبل از شروع بازی منتشر شد، می‌توانستید همه چیزهایی را که فلیک در تمرین آزمایش کرده بود ببینید: کیمیچ در سمت راست بازی می‌کرد!

حرکتی که فلیک مدتهاست به شدت آن را رد کرده است و کیمیچ در این پست مطمئناً تلاش زیادی نکرده است: سقوط از یک شاهکار به یک بازیکن کناری. با این حال، شما باید با آن روبرو شوید. به خصوص که فلیک بازوبند کاپیتانی را به مرد دیگری به نام گوندوگان داد.

این مسابقات باید چیزی شبیه به قهرمانی های بزرگ مربی اصلی با امکان قهرمانی اروپا باشد. بنابراین کنجکاوی زیادی در مورد اینکه هر کدام از کیمیش و گوندوگان در نقش خود چه خواهند کرد وجود داشت.

همانطور که انتظار می رفت، نقش کیمیش ترکیبی بود و با نقش جان استونز در منچسترسیتی مقایسه شد. در دفاع، او بخشی از چهار دفاع تیم بود و کارهای زیادی برای کنترل اتوئو مسن تر انجام داد.

اولین حرکت قابل توجه کیمیش، حرکت به سمت چپ محوطه جریمه ژاپن بود که با خطای دقیقه آخر متوقف شد. بعدها با دید خوبی دروازه اول آلمان را باز کرد. توپ از او به گوندوگان، مغز متفکر حمله، سپس روی ویرتس و در نهایت به سانه، مهاجم بایرن مونیخ رسید که متفکرانه کار را تمام کرد.

اما پس از گذشت تنها 45 دقیقه، یک نکته را باید به خاطر داشت: اولاً، چنین لحظاتی در بازی آلمان بسیار نادر بود، کای هاورتز عملکرد درخشانی نداشت و سرژ گنابری نتوانست از عهده مسئولیت خود برآید. و ثانیاً آلمانی ها هر لحظه آماده به نظر می رسیدند که هر آنچه را که با زحمت ساخته بودند، نابود کنند. مهمتر از همه، تیم فلیک یک نقص طراحی جدی در سمت چپ خط دفاعی نشان داد.

در این پست، فلیک متخصصان را نادیده گرفت و نیکو اسلوتربک چپ پا را امتحان کرد، که در واقع به عنوان مدافع میانی برای تیم باشگاهی خود بازی می کند. ثابت کرد که این مسیر محبوبی برای ژاپنی‌ها بود و به Sugawara اجازه داد دو بار گل بزند. درست است که در هر دو گل کمی بدشانسی برای آلمان وجود داشت، اما این واقعیت را تغییر نداد که تیم فلیک بسیار آسیب پذیر به نظر می رسید. یک پاس اشتباه از شلوتربک به رودیگر راه را برای اوئدا به دروازه آلمان باز کرد و به لطف ترشتگن بود که او نتوانست این فرصت را به گل تبدیل کند.

پس از تقریباً همان حمله، سانه می توانست به تساوی برسد، اما نمی دانست چگونه سرعت خود را در زمان مناسب به شوت کنترل شده تبدیل کند و در آخرین لحظه مهار شد. آلمان به یک موقعیت خوب با تراشتگن نیاز داشت تا در اوایل نیمه دوم گل سوم را دریافت نکند. سپس انرژی که فلیک در چند روز گذشته درباره آن صحبت می کرد به نظر می رسید اتفاق می افتد.

اعتماد به نفس هم کم بود، گهگاهی توپ را برگرداندند، اما دیگر جرقه ای نبود. جمعیت حاضر در ورزشگاه ولفسبورگ که در ابتدا بسیار مشتاق برتری تیم خود بودند، کم کم از خود بی خود شدند و در برخی مواقع با صدای بلند فریاد می زدند.

پس از یک ساعت، رابین گوسنز و پاسکال گروس به جای اسلوتربک و کنراد لیمر وارد زمین شدند، بنابراین فلیک بزرگترین نقطه ضعف را شناسایی کرده بود اما این مشکل را حل نکرد. همه دوست داشتند بازی به نوعی تمام شود. وقتی یولیان برانت و توماس مولر در دقیقه 73 به جای ویرتس و هاورتز وارد زمین شدند، تماشاگران بارقه امیدی را در مولر دیدند، اما واقعاً روی بازی تأثیری نداشت.

در آن طرف زمین، گوسنز توپ را زد، آسانو که پیش از این در قطر یک ضربه قاطع به آلمان زده بود، در دقیقه 90 گل سوم ژاپن را به ثمر رساند، اما تمام نشد. ضربه سر تاناکا نتیجه را قطعی کرد و بازی را به پایان رساند.

منبع: Frankfurter Allgemeine Zeitung